Budownictwo blog : Budownictwo

poniedziałek, 18 maja 2015

Najtańsze domy w Polsce, czyli ekonomiczni młodzi małżonkowie.

Autor: Ewa Graz

Młodzi ludzie mają dar pozwalający im na oszczędzanie pieniędzy znacznie efektywniej niż robią to ich rodzice czy starsi znajomi. Okazuje się, że podczas budowy domu potrafią nawet o kilkadziesiąt procent obniżyć koszt budowy w stosunku do starszych osób. Jak to się dzieje? Spryt, czy potęga umysłu?

Gdy podjęliśmy już decyzję o budowie domu zastanówmy się, czy sami będziemy kierownikami budowy, managerami nadzorującymi prace na naszym terenie inwestycyjnym, czy może warto zadanie to zlecić komuś młodszemu. Okazuje się bowiem, że najtańsze mieszkania i domu powstają pod opieką młodych ludzi (do 40 roku życia). Taką opinię wydało zrzeszenie przedsiębiorców zajmujących się budową osiedli mieszkaniowych w pewnej podwrocławskiej miejscowości.

Dlaczego młodzi budują taniej i jak zaciągają kredyty?

To nieprawda, że młodzi ludzie bardzo pochopnie podejmują decyzję o zaciągnięciu kredytu hipotecznego. To właśnie oni starają się, by ich kredyt hipoteczny był najtańszy i dostosowany konkretnie do danej inwestycji. Okazuje się bowiem, że każdy z banków ma swoje preferowane sposoby budowy, wyceny poszczególnych etapów inwestycji oraz specjalistów, którzy w bardzo różny sposób podchodzą do sprawy rozpatrywania wniosków kredytowych.

Młodzi ludzie bardzo często tworzą wspólnoty, zanim jeszcze uda im się kupić dom. Po co? No właśnie w grupie starają się zaciągnąć kredyty hipoteczne, które dzięki większej liczbie osób starających się o kredyt mogą być tańsze, niż jakby wnioskowały o nie osoby pojedynczo lub małżeństwa. Młodzi ludzie bardzo szybko podejmują decyzję i ich odpowiedź na pytanie: " co tańsze: kupno mieszkania czy budowa domu" jest prosta i brzmi: "nieważne, my sprawimy, że jedno i drugie będzie tanie".

Na budowie jest wesoło i profesjonalnie.

Budowa domu w wykonaniu trzydziestolatków wygląda znacznie weselej i profesjonalniej niż w przypadku choćby pięćdziesięciolatków. Młodzi ludzie podchodzą do realizacji swojej wymarzonej inwestycji z przymrużeniem oka i często pozwalają sobie na odstępstwa od założonego planu. Nie może nas jednak zmylić ten obraz. Ich profesjonalizm jest na znacznie wyższym poziomie niż w przypadku starszych osób, a nawet wyższy niż w przypadku niektórych specjalistów. Dlaczego?

Młode osoby zaciągające kredyt hipoteczny i budujące dom korzystają z wielu źródeł informacji. Nie tylko internet jest dla nich skarbnicą wiedzy na temat budowy domu, ale także specjalistyczna prasa i kanały telewizyjne. Jeśli zatem starasz się o kredyt mieszkaniowy i chcesz wreszcie zamieszkać w wymarzonym domu, spróbuj poprosić swoje dziecko lub młodszego członka rodziny o poprowadzenie Twojej inwestycji. Nawet jeśli będziesz zmuszony do pokrycia jego wynagrodzenia, Twoich nerwów będzie mniej, a w portfelu zostanie więcej gotówki.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Specyfika pomiarów geodezyjnych

Autor: Karolina Kot

Geodezyjne pomiary (liniowe) obejmują metody pomiaru odległości między punktami w terenie. Można je podzielić na pomiary bezpośrednie, pomiary pośrednie oraz pomiary dalmierzowe.

W tradycyjnych metodach pomiaru odległości wymagane jest stosowanie się do określonych zasad, określonych w instrukcjach technicznych, które dotyczą pomiarów geodezyjnych i obliczeń. Pomiary geodezyjne bezpośrednie wykonywany są za pomocą wzorca odległości (tyczki, taśma stalowa, komplet szpilek).
Przed przystąpieniem do pomiaru trzeba mierzoną linię przetoczyć. Wyróżnić można następujące metody tyczenia:
-w przód
-wstecz
-ze środka
Podstawowym sprzętem do tyczenia linii prostych są tyczki, pion, stojak do tyczek, libella pudełkowa (tachometr, teodolit).
Tyczenie prostych przy pomocy teodolitu, tachometru gwarantuje dokładnym pomiar. Na pierwszym punkcie stawiamy scentrowany instrument i na punkcie końcowym na statywie stoi tarcza celownicza. Kreska pionowa krzyża nitek musi być na tarczy. Tyczkę trzeba wstawić tak, by się pokrywała z kreską pionową krzyża nitek.
Geodeci stosują również tradycyjny sposób pomiaru długości czyli pomiar geodezyjny bezpośredni, polega na określeniu odległości między punktami za pomocą taśmy stalowej Wynik pomiaru bezpośredniego uzależniony jest od poprawności wzorca przymiaru, która zależy od zgodności długości taśmy z jej wartością nominalną oraz wpływu temperatury, pomiaru na rozszerzalności materiału, z którego taśma jest wykonana.
Pomiar długości metodą schodkową ma zastosowanie na terenach pochylonych lub przy pomocy pochyłomierza (gdy jest jednostajny spadek) gdzie mierzymy kąt a następnie odległość po terenie taśmą przez pomiar bezpośredni.
Jeden koniec taśmy przykładamy przy ziemi a drugi do tyczki, tak, by taśma była poziomo, następnie mierzymy dwa razy w tym samym kierunku.
Obowiązujące w kraju odwzorowanie kartograficzne wymaga doprowadzenie pomierzonych odległości do wartości na płaszczyźnie odwzorowania, redukcja pomierzonej długości do poziomy morza.
Elektromagnetyczny pomiar odległości
Istotą pomiaru odległości dalmierzem elektromagnetycznym przez geodetę jest wykorzystanie właściwości rozchodzenia się fal w powietrzu. Konstrukcja dalmierza zawiera w sobie nadajnik i odbiornik sygnałów, które w sposób impulsowy lub ciągły wysyła fale w stronę końca mierzonego odcinka. Obliczany jest czas przebiegu fali lub przesunięcie gazowe w celu określenia wartości mierzonej odległości. Fala nośna dalmierza stanowi spolaryzowaną wiązkę światła z zakresu spektrum widzianego lub bliskiej podczerwieni. Dalmierze laserowe, charakteryzują się większą zwartością wiązki widocznym punktem wskazującym cel jedna ze względu na szkodliwe działanie czerwonego światła lasera mają one ograniczone zastosowanie.
Podział dalmierzy ze względu na długość fali wysyłanej jest następujący:
-dalmierze radiowe
-dalmierze świetlne (elektrooptyczne).

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Etapy opracowywania mapy sytuacyjno-wysokościowej w geodezji i budownictwie

Autor: Karolina Kot

Mapa sytuacyjno-wysokościowa jest wykorzystywana głównie jako podkład mapowy do celów projektowych. Jest ona dokumentem niezbędnym do uzyskania pozwolenia na budowę oraz realizacji projektu architektoniczno-budowlanego.

Koszt wykonania przez geodetę mapy sytuacyjno-wysokościowej wynosi około 500zł, czas oczekiwania na wykonanie zlecenia to zwykle kilka tygodni. Mapy sytuacyjno-wysokościowe są wykorzystywane zarówno w pracach geodezyjnych jak i architektoniczno-budowlanych.

Przed przystąpieniem do wykonania mapy sytuacyjno-wysokościowej należy dobrać odpowiednio technikę pomiarową to jest klasyczny pomiar geodezyjny bądź metodę fotogrametryczną.
Po wykonaniu pomiarów i ich opracowaniu mapę należy skartować, czyli wykonać pierworys mapy, a następnie skompletować operat techniczny.
Metody kartowania zależą od rodzaju mapy. Jeżeli będzie to mapa w formie analogowej (rysunek mapy wykreślony na papierze), to można taką mapę wykonać dwoma sposobami skartować wyniki pomiarów ręcznie bądź z pomocą komputera wykonać mapę w formie cyfrowej na podstawie wcześniej obliczonych (również przy pomocy komputera lub ręcznie) współrzędnych punktów osnowy oraz punktów sytuacji terenowej i pikiet wysokościowych, a następnie taką mapę wydrukować. Jeżeli będzie to mapa w formie cyfrowej (mapa numeryczna) to kreślimy ją przy użyciu komputerów i ich oprogramowania geodezyjnego, w odpowiedniej skali i przekazujemy do ośrodka dokumentacji geodezyjnej na nośniku cyfrowym.
Kartowanie sytuacji – jest to zespół czynności, których celem jest graficzne przedstawienie na mapie w wybranej skali kształtu, wielkości i wzajemnego położenia szczegółów sytuacyjnych.
Kartograficzne opracowanie rzeźby terenu – jest to zespół czynności polegających na przedstawieniu w skali mapy ukształtowania terenu w formie warstwic i wysokości charakteryzujących cechy naturalnych form terenowych, bądź tylko wysokości charakterystycznych punktów terenu, w przypadku przedstawienia sztucznie ukształtowania powierzchni terenu, powstałej w wyniku działalności gospodarczej człowieka.
Zgodnie z wytycznymi technicznymi K-1.3 „Mapa zasadnicza, opracowanie pierworysu z pomiarów bezpośrednich”, wyróżnić można siedem głównych etapów sporządzenia mapy sytuacyjno-wysokościowej.
Etap 1 dotyczy prac przygotowawczych i obejmuje pobranie materiałów wyjściowych, wykonanie obliczeń pomocniczych oraz wybór techniki opracowania, odpowiedniej folii lub planszy kartograficznej oraz sprzętu niezbędnego do wykonania prac.
Na etapie 2 odbywa się kartowanie pierworysu sytuacji szczegółów terenowych, to jest przygotowanie arkusza mapy i kartowanie szczegółów sytuacyjnych i pikiet wysokościowych.
Etap 3 to sprawdzenie dokładności graficznej pierworysu sytuacji. Podczas kartowania szczegółów sytuacyjnych, bez względu na zastosowaną metodę kartowania, należy wykorzystać do sprawdzenia opracowania pierworysu wszystkie podane na szkicach polowych elementy kontrolne. Przy sprawdzeniu przez dwukrotne, niezależne wyznaczenie położenia kartowanego punktu np. z różnych stanowisk , wartość liniowa przesunięcia nie może przekroczyć +-0,4 mm dla I grupy dokładnościowej szczegółów. Wyniki sprawdzenia pierworysów wpisuje się do metryki mapy.

Należy pamiętać, że mapę sytuacyjno-wysokościową wykonuje geodeta uprawniony.
Etap 4 dotyczy redakcji pierworysu sytuacji, która polega na:
- zastosowaniu obowiązujących znaków umownych;
- dostosowaniu treści do skali mapy;
- rozmieszczeniu treści opisowej (rozmieszczenie opisów na rysunku mapy nie powinno być wykonane tak, aby nie pokrywały one punktów załamania linii konturów sytuacyjnych i znaków rysowanych jako symbole).
Na etapie 5 następuje kartowanie pierworysu rzeźby terenu, natomiast w etapie 6 redakcja pierworysu rzeźby terenu.
Końcowy, siódmy etap obejmuje sprawdzenie dokładności opracowania pierworysu rzeźby terenu.

geodezja Olsztyn

O&K Geodezja i Nieruchomości

www.ok.nieruchomosci.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Mapy do celów projektowych w geodezji i budownictwie

Autor: Karolina Kot

Mapa jest obrazem powierzchni Ziemi wykonanym na płaszczyźnie w pomniejszeniu, czyli przy zastosowaniu odpowiedniej skali. Szczególnym rodzajem map są mapy geodezyjne, wykorzystywane do różnych celów, głównie związanych z budownictwem i projektowaniem.

Ze względu na treść, mapy dzielą się na ogólnogeograficzne - przedstawiają elementy krajobrazu, takie jak ukształtowanie terenu i jego pokrycie oraz tematyczne - prezentują wybrane zagadnienia fizyczno-geograficzne, zwykle na podstawie lub z wykorzystaniem elementów treści map ogólnogeograficznych. Co więcej, ze względu na skalę mapy można podzielić na wielko(skala większa niż 1:200000), średnio oraz mało skalowe (skala mniejsza niż 1:1000000).
Wyróżnić można również mapy geodezyjne, sporządzane w trakcie realizacji pomiarów realizacyjnych bądź pomiarów powykonawczych, gdzie podstawowymi elementami składowymi są osnowa (podstawa) matematyczna, na która składają się: odwzorowanie kartograficzne, skala mapy, punkty geodezyjne, wybrana treść mapy oraz legenda.
Główną cechą mapy geodezyjnej, a zarazem największą jej zaletą jest wymierność, czyli możliwość odczytywania z mapy rzeczywistych wymiarów przedmiotów oraz ich położenia na Ziemi i względem siebie.
Kolejną cechą map geodezyjnych oraz innych rodzajów map jest czytelność ich treści. Decydują o niej dokonanie generalizacji, czyli wyboru i uogólnienia przedstawianych przedmiotów i zjawisk geograficznych, oraz zastosowanie znaków umownych (symboli kartograficznych). Powierzchnią odniesienia w przypadku map o dużej skali jest powierzchnia elipsoidy ziemskiej, a dla map małoskalowych - kuli ziemskiej. Mapę do celów projektowych wykonuje geodeta z uprawnieniami.
O stopniu zmniejszenia tego obrazu powierzchni Ziemi informuje skala mapy. Jest to liczba wyrażająca stosunek długości określonego odcinka na mapie do jego długości przedstawionej na powierzchni odniesienia.
Generalizacja kartograficzną jest celowy wybór i uproszczenie treści mapy z podkreśleniem charakterystycznych cech przedstawionego obrazu lub zjawiska. Konieczność generalizacji wynika z ograniczonej powierzchni mapy malejącej wraz ze zmniejszaniem jej skali oraz różnego przeznaczenia.

geodeta

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Niwelacja siatkowa jako podstawowa metoda pomiaru rzeźby terenu w budownictwie i geodezji

Autor: Karolina Kot

Niwelacja siatkowa jako rodzaj niwelacji powierzchniowej jest jedną z podstawowych metod mających zastosowanie do pomiaru rzeźby terenu w budownictwie i geodezji.

Polega na określeniu przez geodetę rzędnych wysokości punktów terenowych, stanowiących wierzchołki wyznaczonych w terenie regularnych figur geometrycznych i innych charakterystycznych punktów, wyznaczonych na mierzonym terenie. Pomiary geodezyjne metodą niwelacji siatkowej należy stosować na terenach płaskich i niezabudowanych w przypadkach gdy potrzebne jest regularne rozmieszczenie punktów wysokościowych na mierzonym terenie. Mapy geodezyjne opracowane przez osobę na stanowisku geodeta olsztyn są wykorzystywane do celów projektowych, związanych z budową obiektów, a także do obliczania mas ziemnych.
Rzeźbę terenu opracowaną na podstawie niwelacji siatkowej przedstawia się w zależności od potrzeby w formie warstwic lub opisanych rzędnych terenu.
Prace niwelacyjne poprzedza wytyczenie w terenie siatki kwadratów. Tyczenia dokonuje posiadający odpowiednie uprawnienia geodeta. Najpierw projektujemy i nawiązujemy do osnowy geodezyjnej tzw. figurę podstawową obejmującą cały mierzony teren. Jest to zwykle prostokąt (dla obiektów wydłużonych) lub kwadrat, którego wymiary powinny być takie, aby zawierały całkowitą liczbę figur zapełniających (oczek siatki) i aby wierzchołki tych figur można było wyznaczyć za pomocą przetyczeń i pomiarów liniowych, możliwie bez użycia teodolitu. Jeżeli powierzchnia niwelowana jest duża (powyżej 25 ha) lub ma kształt nieregularny, to projektuje się kilka przyległych figur podstawowych. Figurę podstawową orientujemy zwykle równolegle do:
-najdłuższej linii granicznej mierzonego obszaru
-do osi przechodzącej tam drogi
-dłuższej ściany budowli itp.
-zgodnie z kierunkiem największego spadku.
Wierzchołki figur podstawowych należy wyznaczyć przez odłożenie w terenie kątów prostych teodolitem i odmierzenie długości taśmą. Jednocześnie z odmierzeniem długości wyznaczamy punkty pośrednie rozmieszczone w odległości równej bokowi figur zapełniających. Wierzchołki figur podstawowych i punkty pośrednie utrwala się palikami wbitymi równo z powierzchnią ziemi i świadkami wystającymi ponad teren. Następnie nawiązujemy figury podstawowe do istniejącej lub założonej osnowy geodezyjnej, co pozwoli nam nanieść siatkę na mapę. Wyznaczenie wykonujemy:
-przez zrzutowanie wierzchołków na linie osnowy
-przez zastosowanie sposobu przedłużeń do przecięcia się z bokami pobliskich poligonów.
Po wyznaczeniu w terenie figur podstawowych przystępujemy do wytyczenia wierzchołków figur zapełniających (oczek siatki), zwykle kwadratów, o bokach 5¸100m w zależności od zróżnicowania rzeźby terenu. Zasadą jest, że powierzchnia terenu objęta jedną figurą powinna być uznana za płaszczyznę.
Boki krótkie stosuje się przy pracach mających na celu zrównanie terenu(na obszarach osiedlowych lub przemysłowych oraz przy urządzaniu terenów zielonych w miastach-siatka służy tu także do wyniesienia projektu w teren). Boki o długości 50 i 100m stosuje się przy pomiarach łąk i torfowisk.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.