Budownictwo blog : Budownictwo

poniedziałek, 18 maja 2015

Niwelacja siatkowa jako podstawowa metoda pomiaru rzeźby terenu w budownictwie i geodezji

Autor: Karolina Kot

Niwelacja siatkowa jako rodzaj niwelacji powierzchniowej jest jedną z podstawowych metod mających zastosowanie do pomiaru rzeźby terenu w budownictwie i geodezji.

Polega na określeniu przez geodetę rzędnych wysokości punktów terenowych, stanowiących wierzchołki wyznaczonych w terenie regularnych figur geometrycznych i innych charakterystycznych punktów, wyznaczonych na mierzonym terenie. Pomiary geodezyjne metodą niwelacji siatkowej należy stosować na terenach płaskich i niezabudowanych w przypadkach gdy potrzebne jest regularne rozmieszczenie punktów wysokościowych na mierzonym terenie. Mapy geodezyjne opracowane przez osobę na stanowisku geodeta olsztyn są wykorzystywane do celów projektowych, związanych z budową obiektów, a także do obliczania mas ziemnych.
Rzeźbę terenu opracowaną na podstawie niwelacji siatkowej przedstawia się w zależności od potrzeby w formie warstwic lub opisanych rzędnych terenu.
Prace niwelacyjne poprzedza wytyczenie w terenie siatki kwadratów. Tyczenia dokonuje posiadający odpowiednie uprawnienia geodeta. Najpierw projektujemy i nawiązujemy do osnowy geodezyjnej tzw. figurę podstawową obejmującą cały mierzony teren. Jest to zwykle prostokąt (dla obiektów wydłużonych) lub kwadrat, którego wymiary powinny być takie, aby zawierały całkowitą liczbę figur zapełniających (oczek siatki) i aby wierzchołki tych figur można było wyznaczyć za pomocą przetyczeń i pomiarów liniowych, możliwie bez użycia teodolitu. Jeżeli powierzchnia niwelowana jest duża (powyżej 25 ha) lub ma kształt nieregularny, to projektuje się kilka przyległych figur podstawowych. Figurę podstawową orientujemy zwykle równolegle do:
-najdłuższej linii granicznej mierzonego obszaru
-do osi przechodzącej tam drogi
-dłuższej ściany budowli itp.
-zgodnie z kierunkiem największego spadku.
Wierzchołki figur podstawowych należy wyznaczyć przez odłożenie w terenie kątów prostych teodolitem i odmierzenie długości taśmą. Jednocześnie z odmierzeniem długości wyznaczamy punkty pośrednie rozmieszczone w odległości równej bokowi figur zapełniających. Wierzchołki figur podstawowych i punkty pośrednie utrwala się palikami wbitymi równo z powierzchnią ziemi i świadkami wystającymi ponad teren. Następnie nawiązujemy figury podstawowe do istniejącej lub założonej osnowy geodezyjnej, co pozwoli nam nanieść siatkę na mapę. Wyznaczenie wykonujemy:
-przez zrzutowanie wierzchołków na linie osnowy
-przez zastosowanie sposobu przedłużeń do przecięcia się z bokami pobliskich poligonów.
Po wyznaczeniu w terenie figur podstawowych przystępujemy do wytyczenia wierzchołków figur zapełniających (oczek siatki), zwykle kwadratów, o bokach 5¸100m w zależności od zróżnicowania rzeźby terenu. Zasadą jest, że powierzchnia terenu objęta jedną figurą powinna być uznana za płaszczyznę.
Boki krótkie stosuje się przy pracach mających na celu zrównanie terenu(na obszarach osiedlowych lub przemysłowych oraz przy urządzaniu terenów zielonych w miastach-siatka służy tu także do wyniesienia projektu w teren). Boki o długości 50 i 100m stosuje się przy pomiarach łąk i torfowisk.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Ładne, praktyczne i solidne rozwiązanie problemu z deszczem - daszki szklane

Autor: Piotr Szklany

Szkło jest coraz częściej wykorzystywane jako innowacyjny element krajobrazu, dodający nieruchomości niepowtarzalnego uroku i stylu. Inwestorzy poszukują sprawdzonych rozwiązań, które przyciągają estetycznym wyglądem.

Daszki szklane są jednym z najbardziej praktycznych rozwiązań, które łączą szkło hartowane i stal nierdzewną – materiały ubóstwiane przez projektantów, ceniących sobie powściągliwość formy i elegancję w każdym calu.

Daszek ze szkła jest zarazem solidny jak i delikatny, i co najważniejsze nie zatrzymuje promieni słonecznych tak cenionych w naszym klimacie.

Szklane daszki można z powodzeniem stosować jako zadaszenie drzwi wejściowych, balkonów lub tarasów, możliwe jest ich zastosowanie na fasadach i elewacjach o dowolnej długości.

Istnieje wiele rodzajów daszków szklanych, jednak preferowanym przez klientów modelem jest daszek szklany wiszący na odciągach mocowanych do elewacji, jest to rozwiązanie cechujące się dyskretnym wyglądem jak i niskim kosztem. Możliwości w dopasowaniu sposobu mocowania są praktycznie nieograniczone. Przy wykorzystaniu nowoczesnych technologi można osiągnąć wspaniałe efekty dodające daszkowi unikalnego wyglądu, do mocowania wykorzystywane są bogato prezentujące się płatwie albo podkonstrukcje stalowe bądź też drewniane.

Instalacja oświetlenia na daszku również nie stanowi problemu, małogabarytowe diody są znacznie wydajniejsze niż standardowe żarówki, dają też więcej możliwości. Zastosowanie oświetlenia nadaje daszkowi eleganckiego wyglądu również w porach wieczornych.

Ogromna liczba opcji pojawiających się przy projektowaniu daszków szklanych zostawia architektom spore pole do popisu, dlatego jako pasjonaci połączenia szkła i stali nierdzewnej zachęcamy do stosowania tychże rozwiązań najczęściej jak to tylko możliwe.

NOVAGLAS Mateusz Rozmus

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Metody geodezyjnej inwentaryzacji urządzeń podziemnych

Autor: Karolina Kot

Geodezyjna inwentaryzacja urządzeń podziemnych polega na stosowaniu techniki pomiarów geodezyjnych w celu określenia położenia przewodów i uwidocznienia ich na mapach oraz sporządzeniu dokumentów dla inwestorów.

Pomiary inwentaryzacyjne wykonywane są przez wyspecjalizowane jednostki wykonawstwa geodezyjnego.
By uprawniony geodeta mógł wykonać inwentaryzacji, niezbędna jest specjalistyczna identyfikacja urządzeń podziemnych. Podstawowa klasyfikacja urządzeń podziemnych jest następująca:
- armatura naziemna (szczegóły I klasy)
- przewody podziemne (szczegóły II klasy)
- armaturę podziemna
Wyróżnić można trzy główne metody wykonania inwentaryzacji geodezyjnej:
1.Metoda bezpośrednia ( podstawowa) – bezpośrednia inwentaryzacja przewodów na wykopie
2.Metoda pośrednia – inwentaryzacja przewodu zakrytego, gdzie posługujemy się lokalizatorami bądź wykrywaczami, którymi ustalamy miejsce położenia przewodów. Wykrywają one przewody przewodzące prąd. Na mapie oznaczane literą A.
3.Metoda branżowa – dane czerpiemy z materiałów branżowych (litera B na mapie).
Wykrywanie przewodów może się odbywać dwoma metodami, a mianowicie metodą indukcyjną oraz metodą galwaniczną.
W pomiarach metodą indukcyjną wykorzystywany jest lokalizator, który składa się z odbiornika i nadajnika. Wytwarza zmienne pole magnetyczne, które wzbudza w przewodach zmienne pole elektryczne ( metoda indukcji). Wykrywamy tylko przewody przewodzące prąd. Odległość na jaką możemy odejść od nadajnika z anteną to około 50 m. Dokładność lokalizatora jest określona na około 10 cm. Możliwe jest także określenie głębokości na jakiej ułożony jest przewód. Przy lokalizacji zaczynamy od przewodów najłatwiej wykrywalnych tj. w kolejności:
•Telekomunikacja
•Energetyka
•Ciepło
•Gaz
•Wodociągi i kanalizacja
Pomiar geodezyjny należy zacząć od odbiornika i zbliżać się do miejsca zasilania. Jeżeli przewody są wykonane z tworzyw sztucznych to układany jest drut przewodzący prąd i na podstawie jego obecności określa się położenie interesującego nas przewodu.

Metoda galwaniczna polega na tym, że bezpośrednio do armatury podłączamy nadajnik i uziemiamy go. Głos wycisza się tam gdzie jest największa indukcja.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Odwzorowania kartograficzne w geodezji

Autor: Karolina Kot

Dział geodezji zajmujący się nauką o mapach to kartografia. Zakres wiedzy o odwzorowaniach kartograficznych jest niezbędny w codziennej praktyce każdego geodety, który specjalizuje się opracowywaniem map geodezyjnych.

Odwzorowanie kartograficzne polega na przeniesieniu położenia punktów z powierzchni odniesienia (powierzchni kuli lub elipsoidy ziemskiej) na płaszczyznę mapy z zastosowaniem określonych reguł matematycznych. Praktycznie rzecz ujmując jest to przeniesienie siatki geograficznej, która jest podstawą określania położenia punktów na Ziemi.
Mapy geodezyjne są niezbędnym materiałem w toku realizacji procesu inwestycyjnego na etapie projektowania architektoniczno-urabanistycznego, a także realizacji robót budowlanych.
Obraz siatki geograficznej przedstawiony na mapie z zachowaniem zasad odwzorowania tworzy siatkę kartograficzną. Siatkę kartograficzną można otrzymać bądź drogą przeliczeń matematycznych, określających położenie punktów przecięcia wybranych południków i równoleżników, bądź drogą rzutowania geometrycznego siatki geograficznej bezpośrednio na płaszczyznę lub figurę dającą się rozwinąć na płaszczyźnie, np. stożek, walec.
Istnieje wielka różnorodność odwzorowań kartograficznych. Każde z nich posiada określone zalety, ale też i wady wynikające przede wszystkim z występowania zniekształceń kartograficznych.

Geodeta specjalizujący się wykonywaniem map geodezyjnych powinien posiadać podstawową wiedzę z zakresu rodzajów i zastosowań poszczególnych odwzorowań kartograficznych.
W żadnym z odwzorowań nie można uzyskać wiernego przedstawienia odległości na całej mapie. Możliwe jest to tylko wzdłuż pewnych kierunków i takie odwzorowanie nazywa się wiernoodległościowym. Natomiast niektóre z odwzorowań mają taki rozkład zniekształceń odległości, że przedstawione są w nich wiernie kąty (kierunki) - są to odwzorowania wiernokątne - lub pola powierzchni figur - odwzorowania wiernopowierzchniowe.
Odwzorowania, które nie zachowują ani wierności kątów, ani powierzchni, ani też odległości to odwzorowania dowolne. Siatki, które można skonstruować drogą rzutowania geometrycznego zalicza się do klasycznych. Ze względu na zastosowaną powierzchnię, na którą rzutuje się siatkę kartograficzną, wyróżnia się odwzorowania i siatki kartograficzne: płaszczyznowe, walcowe i stożkowe.
W siatce płaszczyznowej, w normalnym położeniu, południki odwzorowują się w postaci prostych rozchodzących się promieniście od bieguna, równoleżniki natomiast odwzorowują się w postaci współśrodkowych okręgów. Odległości między równoleżnikami zależą od położenia źródła promieni rzutujących.
W siatkach walcowych, w położeniu normalnym, południki i równoleżniki są liniami prostymi i tworzą sieć prostokątów. Wiernie odwzorowuje się równik (linia styczności) i na równiku odległości pomiędzy południkami odpowiadają rzeczywistym, przedstawionym w skali mapy. Jednakże, w przeciwieństwie do siatki geograficznej, odległości między południkami pozostają takie same we wszystkich szerokościach geograficznych. Bieguny odwzorowuje się w postaci linii prostych lub wcale nie można ich odwzorować, stąd bardzo dużym zniekształceniom ulegają obszary podbiegunowe.

W siatce stożkowej, w położeniu normalnym, rozwinięty stożek ma kształt wycinka koła. Południki przedstawione są w postaci prostych zbiegających się we wspólnym punkcie (który najczęściej nie jest przedstawiony na mapie), a równoleżniki w postaci współśrodkowych łuków.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Zakres opracowania geodezyjnego projektu inwestycji

Autor: Karolina Kot

Plan realizacyjny sporządzony w formie mapy jest głównym źródłem informacji dla pomiarów realizacyjnych.

Jest szczegółowym planem zagospodarowania przestrzennego terenu, projektem inwestycji, planem generalnym zakładu przemysłowego lub projektem wszelkiego rodzaju obiektów inżynierskich.
Plan realizacyjny składa się z zespołu dokumentów w postaci map geodezyjnych, rysunków, danych liczbowych i opisów określających lokalizację, głównie wymiary i rozmieszczenie przewidywanych do realizacji obiektów.
Plan realizacyjny stanowi podstawę następujących prac geodezyjnych:
- wykonania projektu osnowy realizacyjnej,
- przygotowania danych geodezyjnych potrzebnych do wyznaczenia w terenie projektowanych budowli i urządzeń,
- wyznaczenia danych geodezyjnych niezbędnych do wytyczenia w terenie osi głównej inwestycji lub punktów bazowych lokalizujących w terenie osnowę realizacyjną,
Geodezyjne opracowanie planu realizacyjnego polega na wykonaniu przez geodetę:
- ustalenia układu współrzędnych osnowy,
- ustalenia danych geodezyjnych do lokalizacji punktów osnowy realizacyjnej,
- przeniesienia z planu realizacyjnego i projektów technicznych na szkice dokumentacyjne rysunku miar i współrzędnych elementów obiektów budowlanych podlegających wytyczeniu,
- sprawdzenia wewnętrznej zgodności miar i współrzędnych,
- obliczenia współrzędnych głównych punktów budowli (punkty granic, naroża budynków i hal, punkty przecięcia osi, punkty załamania osi i inne),
- obliczenia elementów pomiarowych, tzw. miar realizacyjnych (długości, kąty, wysokości, spadki), służących do wytyczenia punktów w terenie,
- obliczenia miar kontrolnych niezbędnych do kontroli usytuowania, kształtu i wymiarów obiektów.
Dokumentem powstałym w wyniku geodezyjnego opracowania projektu i będącym podstawą do wykonania tyczenia lokalizującego jest szkic dokumentacyjny sporządzony przez geodeta Olsztyn, który powinien zawierać:
- rysunek lokalizowanego obiektu bez konieczności zachowania skali,
- istniejące przewody i urządzenia podziemne oraz elementy podziemne budowli,
- punkty osnowy realizacyjnej,
- współrzędne charakterystycznych punktów tyczonego obiektu i punktów osnowy,
- kierunek północy i kierunek osi X,Y układu współrzędnych osnowy realizacyjnej,
- obliczone dane realizacyjne i wielkości kontrolne,
- numer zlecenia i numer projektu.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.